فناوری های کمک کننده به افراد دارای معلولیت

هدف فناوری کمکی برای افراد دارای معلولیت حذف موانع دسترسی است. این نشان دهنده یک عنصر مرکزی در مورد تحرک آنها است. در این مقاله، ما فقط بر روی فناوری های کمکی تمرکز می کنیم که رفت و آمد آنها را آسان تر می کند. اما آنها را می توان در جنبه های دیگر زندگی آنها یافت.

فناوری کمکی اغلب می تواند جایگزین کمک های انسانی شود. فرودگاه‌ها یا ایستگاه‌های قطار کمک‌های انسانی را ارائه می‌کنند که کاربران دارای معلولیت می‌توانند رزرو کنند تا مطمئن شوند سفرشان به خوبی انجام می‌شود. با این حال، می‌تواند محدودیت‌هایی برای عملکرد واقعی این سرویس وجود داشته باشد. اینجاست که فناوری کمکی رخ می‌دهد (می‌تواند کمبود کمک‌های انسانی را جبران کند).

فناوری کمکی واقعاً چه کاری می تواند انجام دهد تا به افراد دارای معلولیت کمک کند تا با خودمختاری در اطراف خود حرکت کنند؟ آیا کمک ناوبری می تواند به طور کامل جایگزین کمک های انسانی شود؟ در این مقاله به این موضوع می پردازیم.

فناوری کمکی برای افراد دارای معلولیت چیست و چه کاری می تواند برای تحرک آنها انجام دهد؟

فناوری کمکی که AT نیز نامیده می شود، به دستگاه های کمکی، تطبیقی ​​و توانبخشی اطلاق می شود که برای افراد دارای معلولیت و افراد مسن طراحی شده است. این گروه از افراد در فعالیت های روزمره با مشکلاتی مواجه می شوند. آنها ممکن است برای حمام کردن، لباس پوشیدن، غذا خوردن یا دور زدن نیاز به کمک داشته باشند.

به لطف فناوری کمکی، آنها استقلال و استقلال بیشتری را به دست می آورند. برای افراد دارای ناتوانی یادگیری، آنها می توانند از نرم افزارهای آموزشی استفاده کنند که به آنها کمک می کند بخوانند، یاد بگیرند و سازماندهی شوند. آنها از متن خوان ها، یادداشت نویس ها و ابزارهای سازمانی تشکیل شده اند.

منظور از تحرک، رفت و آمد در شهر، یک مکان یا یک وسیله نقلیه عمومی با بیشترین خودانگیختگی و استقلال ممکن است. کاری که آنها بدون فناوری کمکی قادر به انجام آن نیستند.

زیرا در نهایت، فناوری کمکی به افراد دارای معلولیت این امکان را می‌دهد تا کنترل بیشتری بر زندگی روزمره خود به دست آورند. ویلچرها را می توان به عنوان فناوری کمکی در نظر گرفت. کاربران دارای معلولیت حرکتی برای رفتن به محل کار یا خرید مواد غذایی خود به ویلچر نیاز دارند. ما می‌توانیم ویلچرهای دستی یا برقی پیدا کنیم، اما آنها در حال تکامل هستند تا نیازهای کاربران خود را برآورده کنند. برخی برای مثال برای بالا رفتن از پله ها طراحی شده اند.

بسته به معلولیت افراد، تحرک می تواند کم و بیش چالش برانگیز باشد. یک فرد نابینا با مشکلات بیشتری روبرو می شود، جایی که یک فرد ناشنوا به همان اندازه مانع نمی شود. چگونه یک فرد کم بینا می تواند محل دقیق ورودی یک مکان را پیدا کند؟ وقتی چراغ صوتی وجود ندارد و هیچ مسیر راهنمای لمسی وجود ندارد، باید با کسی همراه شوند یا از یک رهگذر کمک بخواهند. یک فرد کم شنوایی با مشکل کمتری روبرو می شود زیرا برای رسیدن به ورودی به تابلوها یا علائم تکیه می کند.

آنچه همچنان مهم است تضمین یک زنجیره حرکتی یکپارچه است. یک مفهوم کلیدی برای همه انواع کاربران، اما برای افراد دارای معلولیت حتی مهم‌تر است. پیاده‌سازی یک زنجیره تحرک بدون درز به این معنی است که همه پیوندها به یکدیگر متصل می‌شوند تا دسترسی را در تمام طول مسیر فراهم کنند.

برای یک فرد نابینا که به سر کار می رود، این بدان معنی است که حمل و نقل عمومی مورد استفاده و قابل دسترسی باشد. در این مورد، سیستم های راهیابی و ناوبری مانند برنامه ها کارآمدتر از کمک های انسانی هستند. آنها می توانند با استقلال بیشتر به مقصد برسند.

نکته قابل توجه این است که 84 درصد از افراد دارای معلولیت از گوشی هوشمند استفاده می کنند. به همین دلیل است که فناوری کمکی نویدبخش افزایش دسترسی و شمول است. برنامه‌های بیشتر و بیشتری برای کمک به افراد دارای معلولیت ایجاد می‌شوند تا با خودانگیختگی بیشتر و استقلال بیشتری به آنجا بروند.